Afscheid moeten nemen van een huisdier is nooit gemakkelijk of eenvoudig. Sterker nog, het lijkt wel alsof het met de jaren moeilijker wordt om afscheid te kunnen nemen. Ook deze keer. Vandaag nemen we afscheid van onze kat Stoffie. Stoffie werd in 2007 geboren en was één van de vele nestjes die allemaal samen op een slaapkamer werden gehouden tot ze allemaal hun nieuwe eigenaar kregen.
Toen wij daar binnen kwamen, ging de bovendeur open en kwamen er al snel zo'n stuk of twaalf zwarte-witte exemplaren de trap af gerold en gerend; zo klein als ze nog waren. Ik keek en in één oogopslag wist ik het: dié moest het zijn voor mijn vrouw. Die eerste blik vertelde me alles. Je hebt mensenkennis en ook dierenkennis en in dat eerste oogcontact was alles vastgelegd.
Deze kitten werd dé geschikte metgezel voor haar. Want ze had méér dan een huisdier nodig. Een maatje voor het leven. Een trooster. Een levensgenieter met karakter. Een doorzetter. Een zachtaardig levend wezen. We namen hem mee naar huis in de kittenbench. Hij trilde van spanning en van de kou die oktober avond, maar hij kwam goed aan bij ons.
Hij paste met gemak in de palm van mijn handen en hij was ook nog piepjong en toen de bench open ging, kroop hij direct tussen de muur en de centrale verwarming in de keuken. Ik riep nog: "wat ben je nou voor een stoffie?" omdat het daar best stoffig was. En zo kreeg hij zijn naam Stoffie. Stoffie had ook nog een andere kater in huis bij ons, de vier jaar oudere kat Ninja, die ik met mijn verhuizing had meegebracht.
Ninja was een geopereerde kater waarbij het hele geslachtsdeel operatief moest worden verwijderd in verband met chronische urinebuisverstoppingen. De twee tolereerden elkaar en ze hadden overduidelijk afspraken gemaakt over wié bij wie hoorde en wie er 's nachts naar buiten ging op ronde. Uiteindelijk door de jaren heen wenden ze aan elkaar en speelden ze zelfs en aten en dronken ze uit dezelfde bakjes.
Ninja werd ziek in de zomer van 2014 en in september van dat jaar moesten we hem laten inslapen; lichamelijk was hij op, ook al wilde hij doorgaan. Hij speelde zelfs verstoppertje bij de dierenarts voordat hij de injecties kreeg toegediend. Na een periode van rouw en verwerking besloten we om ruim aan halfjaar later een Griekse kater te adopteren, die in juli 2015 bij ons kwam wonen.
We waren allemaal op slag verliefd op deze charmeur en de klik met Stoffie was er direct. Sterker nog, het werden de twee grootste maatjes. Er werd elke dag gespeeld binnen en buiten en ze deelden hun mand en bakjes vanaf die tijd trouw. Na het overlijden van onze beide konijnen vorig jaar herfst zagen we Stoffie echter ook sneller oud worden. Ik had dit al eerder meegemaakt en bereidde het gezin al maanden voor dat we hem maar extra moesten gaan verwennen.
Sinds de laatste zes weken werd ons al snel veel duidelijk. Stoffie ging slechter eten en drinken, viel snel veel af en was niet meer zo kwiek als je hem riep. Ook de ogen vertelden al genoeg. De laatste tien dagen ging het zó slecht met hem dat hij alleen maar op de vloer lag of wegkroop in een hoekje. Ik zag dat hij pijn had en we gaven hem nog uit een flesje voor twee dagen wat pijnstiller, wat hem goed deed.
Gisteren besloten we dan toch om naar de dierenarts te gaan. De conclusie was vernietigend. Er werden meerdere tumoren ontdekt die vermoedelijk al waren uitgezaaid ook. Gezien zijn leeftijd, conditie en het drama wat we met Ninja hadden meegemaakt, kwamen we allemaal tot dezelfde conclusie: inslapen is het meest humane. Stoffie kreeg voor ongeveer tien dagen Prednison toegediend, zodat alle pijn weg is en hij schijnbeter wordt voor nog één dag.
Vanochtend at Stoffie weer wat, dronk ook wat en liep zelfs weer. Maar we zien het in zijn ogen dat hij het ook weet. En hij heeft al met zijn Griekse maatje Grafi die achterblijft gesproken, want diens gedrag is inmiddels ook veranderd in rustiger en aaibaarder. Stoffie beseft en weet wat dood en doodgaan is. Hij heeft het van dichtbij met Ninja meegemaakt en ook met de beide konijnen en ook ongetwijfeld zal hij iets bemerken in onze stem, aan onze ogen en in ons gedrag.
Vandaag is zijn laatste dag hier op aarde. Stoffie is een maatje geweest voor het leven, een speelkamerraad, een trooster bij tegenslag en verdriet, een speler, een clown op zijn tijd, maar vooral een ontzettend rustig, zachtaardig en vriendelijk karakter. Hij gaat een leegte achterlaten die niet meer kan worden opgevuld, net als Ninja dat ook deed. Want als de ziel bestaat, dan is deze vrij van enige vorm, menselijk of dierlijk. En de liefde voor die ziel, die is authentiek, oprecht en gelijk aan de liefde voor een ander mens of dier waar we van houden.
Een huisdier is daarom geen dier. We leven er dagelijks mee samen, vaak binnenshuis. We zorgen er voor, verzorgen het, geven het aandacht, liefde en we spelen er mee. We troosten ze maar andersom nog veel meer. We nemen ze zelfs mee op vakantie. We maken er foto's van. We voeren er gesprekken mee. We slapen er mee op de bank of in de slaapkamer. Ze hebben hun eigen meubilair en vaak zitten ze bij ons aan de eettafel.
Altijd die vriendelijke ogen die ons lijken te begrijpen, de gespitste oren die ons lijken te verstaan, en de zeëen van liefde en begrip die we van ze krijgen als we troost of gezelschap zoeken. Een huisdier is geen dier. Een huisdier is een volwaardig lid van het gezin en de familie. En die band die we ermee hebben is onbreekbaar door de wederzijdse liefde tussen twee zielen die elkaar hebben gevonden in de tijd.
Filosofisch, theologisch, sociaal of wetenschappelijk is er zoveel te vertellen op dit gebied. Feit is, dat ook al is een huisdier hier maar tijdelijk ten opzichte van ons mensenleven, we mogen het Universum dankbaar zijn dat het jouw ziel bij ons liet langskomen. Rust zacht, lieve Stoffie. Rust zacht en weet dat je as weer thuiskomt bij ons en jij je plek inneemt tussen de andere urnen. Die plek heb je verdiend, met grote eer. En ooit, ergens, hopen we je ziel weer te mogen ontmoeten, hoe of waar dan ook. Je hebt een groot stempel gedrukt op ons gezin. Rust zacht, grote vriend...
