Een semi-harde plastic voetbal. Wie had hem vroeger niét? Voor een paar gulden kocht je er eentje en was je vaak de hele zomer (of als het goede kwaliteit was, meerdere zomers) lekker bezig. Als kind had ik op jeugdvoetbal gezeten, maar laten we het er op houden dat het nooit mijn sport is geweest, nu ook nog steeds niet. Laat het voetballen maar aan anderen over.
Maar als kind had je nu eenmaal gewoon een voetbal in je speelgoed; het was vrij standaard. Wat ik er dan wél mee deed? Kaatsen tegen een muur van de supermarkt. Schoppen, rollen, gooien... de bal kwam altijd weer terug. Stoepranden was ook een leuke bezigheid met iemand erbij, dan moesten we op de stoep langs de rand gaan staan tegenover elkaar langs de straat.
De bedoeling was om hem met de hand preciés op de stoeprand bij de tegenstander te laten afketsen en zo weer terug te laten stuiteren naar jezelf. Als dat lukte, scoorde je een punt en mocht je nog een keer. Lukte het niet, dan kreeg je geen punt en mocht de ander. Nóg een spel wat we vaak speelden was paalvoetbal of blokvoetbal: hierbij plaatsten we alle spelers in een grote cirkel op een grasveld, parkeerterrein of op een rustige straat.
Elke speler plaatste dan een lege fles of een houten blokje tussen de eigen benen en dat was dan je doel. De bal werd in het midden van de cirkel gelegd en dan ging het los. De bedoeling was om de doelen van anderen te raken zodat de fles of het blokje omviel en dan was die persoon af, net zo lang tot er nog maar één speler over was. Spannend en leuk! Maar normaal voetbal? Nee dank je. Tenzij de héle achterlijn het doelgebied is, en er flink gescoord kan worden, maar standaard voetballen heb ik nooit leuk gevonden. En die semi-harde plastic voetbal?
Ik had er een plastic pompje bij gekregen met een zakje pompnippels. Die nippels heb ik ruim 50 jaar later nog steeds, en door goed te pompen bleef de bal netjes op spanning, waardoor hij tenminste een jaartje of 7 is meegegaan. Niet slecht voor een paar gulden! 
