De seventies. De jaren '70. Het leven was simpel; een stuk eenvoudiger dan nu. Als kind was je ook gelukkiger heb ik weleens de indruk. Je had veel minder mogelijkheden dan nu: 2 radiozenders, 2 televisie kanalen en een platenspeler met een handjevol albums was al je vermaak, naast je eigen speelgoed. En als je dan uitgespeeld was, of je verveelde op een regenachtige dag? Dan nog wist je jezelf te vermaken met die goede oude verzamelhobby's.
Allereerst was daar het postzegelalbum, of eigenlijk albums. Eentje met postzegels van Nederland en eentje met de rest van de wereld. Je scheurde gestempelde postzegels uit elke envelop die werd bezorgd, je kocht een vergrootglas en een tandenmeter om de postzegels tot in detail te kunnen inspecteren en ook een postzegelcatalogus werd aangeschaft met de waarde van de postzegels.
In die tijd waren er ook nog postzegelwinkels die de hobby verder aanmoedigden en alles in- en verkochten wat je nodig had of wilde verkopen. Zo kocht je een zakje met afgescheurde buitenlandse zegels voor een paar gulden en dan was je weer weken zoet als kind met afweken, inspecteren en in de mappen doen. Ook postzegelboekjes, postzegelvellen en lege ansichtkaarten bewaarde je. Er werd ook gretig geruild met andere kinderen en volwassenen. Het was voor die tijd een prachtige hobby en beide albums heb ik nog steeds.
Een ander knip- en plakalbum (meerdere) die ik bijhield waren knipsels over het Nederlandse Koningshuis. Uit kranten, nieuwsbladen en oude tijdschriften knipte en bewaarde ik alles wat ik tegenkwam en dat werd allemaal netjes opgeplakt in de albums. Oranje Boven! We zijn nog steeds erg Koningsgezind hier in huis en volgen al het nieuws nog steeds trouw op de voet. Geen roddels of negatief nieuws, maar enkel trots nieuws van ons Nederlandse Koningshuis. Ik heb het een jaartje of 6 volgehouden als kind en helaas zijn de albums er niet meer, maar de herinneringen heb ik er nog aan.
Dan twee albums waar ik door mijn oude buurman van vroeger door ben aangestoken. Hij introduceerde mij in de wereld van de sigarenbandjes en suikerzakjes. Hij had er meteen een hele berg voor mij, toen ik de albums er voor had gekocht. Ook daar heb ik jaren aan gewerkt met groot plezier en ook deze albums zijn uiteindelijk verloren gegaan, maar ook hier zijn de herinneringen er aan ontzetten leuk.
Anno 2022 leven deze hobby's nog amper. Op zich is dat logisch maar ook jammer. Het waren relatief goedkope hobby's om te beoefenen en de resultaten kon je trots tonen op een feestje of verjaardag en dan ging de omgeving ook mee verzamelen. Je stak elkaar er mee aan als het ware. Later als tiener verzamelde ik van de 27MC hobby ruim 14.000 verschillende QSL-kaarten van de hobby, en sinds midden jaren '90 zijn het de verzamelkaartspellen (trading card games) die mijn interesse hebben getrokken, en dat nog steeds doen. Maar die hobby's waren al een stuk duurder.
Het fysieke verzamelalbum is een op zich uitstervend fenomeen. De huidige generatie vangt Pokémon op straat met hun mobiele telefoon; speelt en verzamelt digitaal. Ik niet; ik hou vast aan oude tradities zoals fysiek een verzameling aanleggen van stukjes gekleurd papier of karton. Het is rustgevend, het kost geen stroom, het is niet duur. Ik ga dan toch maar weer eens op zolder die oude albums pakken en bewonderen, want er zaten veel uren aan werk in als kind. Het blijft mooi, ook al is het tegenwoordig niets meer waard...
