Jumbo Electro was mijn eerste kennismaking met een (primitief maar tóch slim) elektrisch spel. De doos bevatte een groot aantal kaarten met links afbeeldingen en rechts tekst. De kaarten waren geponst met gaten. Je koos een kaart uit, legde die in de binnendoos (waar ook een batterijcompartiment zat, een lampje en 2 stroomdraden met pinnen er aan), en koos een afbeelding van de linkerkant van de kaart. Daaronder plaatste je de ene pin.
Vervolgens koos je de tekst aan de rechterkant die bij de afbeelding paste, en plaatste daar de tweede pin in het gat. Was het antwoord goed, dan ging het lampje branden. Pure magie was dat voor een jong kind! Je leerde over allerlei uiteenlopende onderwerpen van verkeer tot natuur op een speelse manier en vergrootte op die manier je kennis. Na vele honderden uren gespeeld te hebben, begon iets op te vallen.
De antwoorden stonden altijd op dezelfde plek, ongeacht met welke kaart je speelde. Al snel sloopte ik de binnendoos en ontdekte het geheim achter de magie. Metalen strips in de doos zorgde voor de stroomcyclus, die het lampje deed branden. Weg was de magie, maar het wekte wel een andere interesse op. Die van electra. De eerste stap in interesse in techniek was gezet, al was de doos gesloopt. Maar ach, een beetje lijm deed vroeger ook al wonderen... 
