stijl: pop
wat: cd
label/eigen beheer: Dying Giraffe Recordings
Het langverwachte tweede album van de Nijmeegse band Mono getiteld 'Populism' is inmiddels al veelbesproken. Een uitgebreid album met uiteenlopende teksten, wat maar blijft intigreren. Herkenbaar? Jazeker. Vernieuwend? In sommige opzichten wel. Is het dan wel 'goed'? Hoewel de meningen hierover verdeeld zijn, zijn wij van mening dat 'Populism' wel zéker een goed album is. Waar 'My Hand In Yours' lekker stevig ritmisch begint, voelt dit als het ware ook als een opener voor het album. Een juiste keuze van de bandleden in onze opinie.
Het melodieuze 'Point Of No Return' doet ons in de verte denken aan een opzet die Queen of Electric Light Orchstra in de begindagen ook gebruikten en waarbij de meerstemmige zang haast hypnotiserend werkt. 'Evolution No. 9' is het langste nummer van het album en opent in een prachtige samenspel van zang en piano, waarbij de melodie haast wiskundig lijkt te zijn opgezet. Een prachtige song! Met 'Smile' lijkt je haast in John Lennon's 'Imagine' te zijn terechtgekomen. Erg herkenbaar, maar daarom zeker niet minder mooi. De popmuziek is erg aangenaam te noemen.
Het nummer 'Flood The Sea' is een bijna instrumentaal rocknummer; een fikser tempo met steviger drumwerk van Max Maas. Mono laat hiermee zien dat het meer in de mars heeft. De titel 'Barbarella' is uiteraard geleend van de gelijknamige film, uit diezelfde film komt overigens ook de naam Duran Duran, maar dat terzijde. In dit rustigere nummer laat zanger Bart Hoevenaars laat zijn stembereik hier horen. In 'Here's Looking At You' pakt het tempo weer op, al klinkt het nummer wel enigzins monotoon. Een schril contrast met het gevoelige 'Like A Butterfly', wat prachtig opent met gitaar en heerlijk dromerig klinkt. Met het nummer 'Waiting To See You Fall' is het nét weer even allemaal wat vlotter. Het tempo is wat sneller dan de overige nummers, en de basgitaar van Menno Bouma zet goed de toon van het nummer. Prima. Het een-na-laatste nummer is 'Add It Up' en gaat toch weer de kant van de lichte rock op. Goed drumwerk, goed gitaarwerk.
Hekkensluiter van het album heet 'La Comédie Humaine' en combineert een softrock geluid met pop, aangevuld met zang. Al met al is 'Populism' een gevarieerd werk geworden met op speelse wijze diverse stijlen. Een dergelijk album luister je dan ook vaker dan één keer, en dat moet genoeg zeggen over Mono. Het album varieert voldoende om de luisteraar aan zich te binden.
aantal tracks: 11
speelduur: 40:16 minuten
Je kunt een viertal nummers in z`n geheel beluisteren op de MySpace-pagina van Mono.
{youtube}https://www.youtube.com/watch?v=QFAKDNzSGLU{/youtube}
