(©. 2008 Google Maps - afbeelding voor privé gebruik)
De restanten van meubelen, kleding en wat overig materiaal worden na de Watersnood snel verhuist naar de nieuwe woning aan de Kleidijk. Het is niet veel in begin, maar alles wordt stukje bij beetje opgebouwd. Opoe Dekker, de beide dochters, Arie en Annie wennen al snel. Overdag werkt Arie Dekker bij de Rotterdamse Droogdok Maatschappij als ketelmaker, tot aan zijn pensioen in 1983. Daarnaast is hij in zijn vrije tijd te vinden op het land aan de Schenkeldijk, voor de schapen, en de groentetuin.
Annie is huishoudster en daarnaast tweemaal 's ochtends in de week hulp in de huishouding. Met het oogsten helpt zij ook mee op het land en in de herfst plukt zij ook fruit in een lokale boomgaard met een vaste groep. Er kan worden gekocht, gespaard, en er komt geld voor een eerste auto begin jaren '70. De beide dochters groeien op aan de Kleidijk in de jaren '60, en zullen niet veel later hun eigen weg gaan om te trouwen en kinderen te krijgen.
De enige uitzondering is het eerste kleinkind, wat door omstandigheden in komt te wonen bij de familie Dekker. Zij nemen ook de zorg op hun voor het kind, die daar tot en met zijn 18e jaar in huis blijft. In 1963 overlijdt Opoe Dekker op 90-jarige leeftijd. In 1991 overlijdt ook Annie op 68-jarige leeftijd. Tenslotte overlijdt ook Arie Dekker op 78-jarige leeftijd, in 1997.
Het huurhuis aan de Kleidijk komt niet meer beschikbaar voor de nabestaanden, maar wordt geschonken door de huisbaas aan de kinderen, die er daarna zijn gaan wonen. De nabestaanden van de familie Dekker ruimen in 1997 het huis leeg en de spullen worden verdeeld, of verkocht. Het land aan de Schenkeldijk wordt ook leeggeruimd en valt weer terug in handen van de verpachter. De schapen worden verkocht en de schuur (het oude dak van het oorspronkelijke woonhuis), en de schapenverblijven worden geruimd.
De geslagen waterput wordt afgedicht met een dikke betonnen plaat. Na de teruggave van het land heeft de eigenaar de hekken rond het land verwijderd. Op het grasland waar de schuur en voormalige woning stonden zijn rondom jonge bomen geplaatst; het land van de groentetuin is bij de rest getrokken, waar de eigenaar andere gewassen op grote schaal verbouwd.
In 2005 heeft het eerste kleinkind hier op het grasland de asresten van Arie Dekker uitgestrooid; hij wilde zó graag "terug naar huis". Het land wat hij altijd heeft bewerkt en verbouwd en waar hij altijd wel te vinden was. Dáár was - en is - hij thuis. In 2024 overleed de laatste van het gezin Dekker van de Schenkeldijk. Als kleinkind vindt ik het belangrijk dat er bewaard blijft wát dit stukje land voor een handvol gewone mensen heeft betekent van wat voor inhoud het woord "huis" heeft.
Via Zuid-Beijerland en Heinenoord naar Oud-Beijerland en Rhoon. Het is een rijke geschiedenis die het vertellen en het herdenken méér dan waard is. Arie Dekker had allemaal oudere zussen en een broer, en ook die hebben allemaal hun familie gesticht. In Rhoon, IJsselmonde, Pernis, Poortugaal en ga zo maar verder. Arie heeft in zijn leven veel verloren: een vader op 14-jarige leeftijd, de Tweede Wereldoorlog, een Watersnoodramp, een woning, een stukje land. Maar hij kreeg er ook moois voor terug: een liefdevolle vrouw, twee dochters, 3 kleinkinderen, een vaste baan met een pensioen, en een hobby waar hij tot aan zijn dood mee bezig is geweest. Het land aan de Schenkeldijk. Een hobby? Wellicht een roeping....
Dit was het beknopte verhaal van de familie Dekker, die aan de Schenkeldijk heeft gewoond en geleefd. Betreed het land met respect, want het heeft een rijke geschiedenis.
(schilderij van Arie Dekker, aan het werk op het land aan de Schenkeldijk. Schilder onbekend, 1987.)